Trwałość koronawirusów na powierzchniach nieożywionych i ich inaktywacja środkami biobójczymi

W związku z rozprzestrzenianiem się koronawirusa i ogromnym znaczeniem higieny osobistej, ale i dbałości o dezynfekowanie powierzchni, z którymi kontakt mogą mieć osoby zarażone – w tym w aptekach, publikujemy tłumaczenie artykułu „Journal of Hospital Infection” na temat przeżywalności wirusa na konkretnych powierzchniach nieożywionych oraz sposobów jego dezaktywacji.

Wnioski

Ludzkie koronawirusy mogą pozostawać zakaźne na powierzchniach nieożywionych przez okres do 9 dni. Dezynfekcja powierzchni za pomocą 0,1% podchlorynu sodu lub 62–71% etanolu znacznie zmniejsza zakaźność koronawirusa na powierzchni w ciągu 1 min czasu ekspozycji. Oczekujemy podobnego efektu w stosunku do SARS-CoV-2.

Streszczenie

Obecnie pojawienie się nowego ludzkiego koronawirusa, SARS-CoV-2, stało się globalnym problemem zdrowotnym powodującym ciężkie infekcje dróg oddechowych u ludzi. Opisano transmisje z człowieka na człowieka z czasami inkubacji od 2 do 10 dni, ułatwiając rozprzestrzenianie się za pomocą kropelek, zanieczyszczonych dłoni lub powierzchni. W związku z tym dokonaliśmy przeglądu literatury na temat wszystkich dostępnych informacji na temat trwałości koronawirusów ludzkich i weterynaryjnych na powierzchniach nieożywionych, a także strategii inaktywacji środkami biobójczymi stosowanymi do dezynfekcji chemicznej, np. w zakładach opieki zdrowotnej. Analiza 22 badań wykazała, że ​​koronawirusy ludzkie, takie jak koronawirus zespołu ciężkiej ostrej niewydolności oddechowej (SARS), koronawirusa Bliskiego Wschodu (MERS) lub koronawirusy endemiczne (HCoV), mogą utrzymywać się na nieożywionych powierzchniach takich jak metal, szkło lub plastik do 9 dni, ale można je skutecznie dezaktywować za pomocą procedur dezynfekcji powierzchni 62–71% etanolem, 0,5% nadtlenkiem wodoru lub 0,1% podchlorynem sodu w ciągu 1 minuty. Inne środki biobójcze, takie jak 0,05–0,2% chlorek benzalkoniowy lub 0,02% diglukonian chlorheksydyny, są mniej skuteczne. Ponieważ dla SARS-CoV-2 nie są dostępne żadne specjalne terapie, wczesne powstrzymanie rozprzestrzeniania się i zapobieganie dalszemu rozprzestrzenianiu się będzie miało kluczowe znaczenie dla powstrzymania trwającego wybuchu i kontrolowania tej nowej zakaźnej nici.

Trwałość koronawirusa na powierzchniach nieożywionych

Większość danych opisano dla endemicznego szczepu ludzkiego koronawirusa (HCoV-) 229E. Na różnych rodzajach materiałów może pozostawać zakaźny od 2 godzin do 9 dni. Wyższa temperatura, taka jak 30 ° C lub 40 ° C, skróciła czas utrzymywania się wysoce zjadliwej MERS-CoV, TGEV i MHV. Jednak w temperaturze 4 ° C utrzymywanie się TGEV i MHV można zwiększyć do ≥ 28 dni. Niewiele danych porównawczych uzyskanych z SARS-CoV wskazuje, że trwałość była dłuższa przy wyższym inokule (Tabela I). Ponadto w temperaturze pokojowej wykazano, że HCoV-229E utrzymuje się lepiej przy 50% w porównaniu do 30% wilgotności względnej [8].

Inaktywacja koronawirusów przez środki biobójcze w testach zawiesinowych

Etanol (78–95%), 2-propanol (70–100%), połączenie 45% 2-propanolu z 30% 1-propanolu, aldehyd glutardowy (0,5–2,5%), formaldehyd (0,7–1%) i powidon jod (0,23–7,5%) łatwo inaktywowany zakaźność koronawirusa o około 4 log10 lub więcej. (Tabela II). Podchloryn sodu wymagał minimalnego stężenia co najmniej 0,21%, aby był skuteczny. Nadtlenek wodoru był skuteczny przy stężeniu 0,5% i czasie inkubacji 1 min. Dane uzyskane z chlorkiem benzalkoniowym w rozsądnych czasach kontaktu były sprzeczne. W ciągu 10 minut stężenie 0,2% nie wykazało skuteczności przeciwko koronawirusowi, podczas gdy stężenie 0,05% było dość skuteczne. 0,02% diglukonian chlorheksydyny był zasadniczo nieskuteczny (Tabela II).

Inaktywacja koronawirusów przez środki biobójcze w testach na nośnikach

Etanol w stężeniach od 62% do 71% zmniejszał zakaźność koronawirusa w ciągu 1 min czasu ekspozycji o 2,0–4,0 log10. Stężenia 0,1–0,5% podchlorynu sodu i 2% aldehydu glutardowego były również dość skuteczne przy zmniejszeniu miana wirusa o> 3,0 log10. Natomiast 0,04% chlorek benzalkoniowy, 0,06% podchloryn sodu i 0,55% orto-ftalaldehyd były mniej skuteczne (Tabela III).

Źródło: https://www.journalofhospitalinfection.com/article/S0195-6701(20)30046-3/fulltext